تو ماهی و من ماهی این برکه ی کاشی
اندوه بزرگی ست زمانی که نباشی

آه از نفس پاک تو و صبح نشابور
از چشم تو و حجره ی فیروزه تراشی

پلکی بزن ای مخزن اسرار که هر بار
فیروزه و الماس به آفاق بپاشی

ای باد سبک سار! مرا بگذر و بگذار
هشدار! که آرامش ما را نخراشی

هرگز به تو دستم نرسد ماه بلندم
اندوه بزرگی ست چه باشی ، چه نباشی

ترانه عجب صبری خدا دارد : این ترانه ی جاودانه اولین بار توسط حسن شجاعی خوانده شد که به تازگی ستار عزیز این ترانه را به زیبایی بازخوانی کرده اند .

آهنگساز : محمد حیدری

ترانه سرا : معینی کرمانشاهی

******

عجب صبری خدا دارد
اگر من جای او بودم
همان یك لحظه اول، كه اول ظلم را میدیدم از مخلوق بی وجدان
جهان را با همه زیبایی و زشتی ، به روی یكدگر ، ویرانه میكردم
عجب صبری خدا دارد

اگر من جای او بودم
كه می دیدم یكی عریان و لرزان ، دیگری پوشیده از صد جامه رنگین
زمین و آسمان را واژگون مستانه می كردم
عجب صبری خدا دارد

اگر من جای او بودم
برای خاطر تنها یكی مجنون صحرا گرد بی سامان
هزاران لیلی ناز آفرین را كو به كو، آواره و دیوانه میكردم
عجب صبری خدا دارد

اگر من جای او بودم
بگرد شمع سوزان دل عشاق سرگردان
سراپای وجود بی وفا معشوق را، پروانه میكردم
عجب صبری خدا دارد

چرا من جای او باشم
همین بهتر كه او خود جای خود بنشسته و
تاب تماشای تمام زشتكاریهای این مخلوق را دارد
وگرنه من بجای او چو بودم
یكنفس كی عادلانه سازشی ، با جاهل و فرزانه میكردم
عجب صبری خدا دارد !

شمالم تا جنوبم عشق ، چه خاک و گندمی دارم

صدام یاریم کنه باید بگم چه مردمی دارم


بگم این حق هیچ کس نیست که با ثروت فقیر باشه
کسی که فرش می بافه نباید رو حصیر باشه
اگر چه سختی از انسان یه کوه درد میسازه

ولی از مردم ما درد داره یه مرد میسازه


شمالم تا جنوبم عشق ، چه خاک و گندمی دارم
صدام یاریم کنه باید بگم چه مردمی دارم


نگاه کن بچه های کار چجور تو آب و آتیشن
تو این روزهای سخت کمک حرج پدر میشن
من و تو مردمی هستیم که گنج از رنج می سازیم
به این تاریخ خورشیدی به این فرهنگ می نازیم
من و تو مردمی هستیم که آینده تو مشت ماست
که از هفتاد نسل قبل هزار اسطوره پشت ماست


شمالم تا جنوبم عشق ، چه خاک و گندمی دارم
صدام یاریم کنه باید بگم چه مردمی دارم

کمر باریک من

ترانه ماندگار این هفته اثری ایست از خواننده ماندگار افغان “ظاهر هویدا” به نام “کمر باریک من”

ظاهر هویدا در نهم اسفند ۱۳۲۳ خورشیدی (۲۸ فوریه ۱۹۴۵ میلادی) در دایکندی افغانستان متولدشد. دوران کودکی و نوجوانی را با فقر سپری کرد، اما هیچگاه پشتکار خود را از دست نداد. هنوز هفت سال داشت که پدرش بیمار شد و در شهر مزارشریف درگذشت. مرگ پدر آغاز روزها و سال‌های دشوار زندگی‌اش بود. پس از آن، چندی در خانۀ عموی پدر گذراند اما به‌زودی ناگزیر شد که بخت خود را در جای دیگر بیازماید. از این روی، عزم سفر به‌سوی کابل کرد.


وقتی او پنج ساله بود علاقمند به موسیقی شد و پدرش همان وقت که در بلخ کارمند دولت بود، زمینه سازی کرد تا برای آموزش او و برادرش کبیر هویدا معلمی استخدام کند. این اساس آموزش موسیقی او شد.

ظاهر هویدا ابتدا به نواختن سازهای مختلف موسیقی آغاز کرد و سپس راه خواننده شدن را در پیش گرفت. کبیر هویدا برادر او، نوازنده پیانو است.

ظاهر هویدا از اولین خواننده هایی بود که در همکاری با عزیز آشنا گروه آماتوران را در سالهای چهل و پنجاه خورشیدی ایجاد کرد.

آماتوران برای نخستین بار موسیقی را در میان خانواده های روشنفکر کابل وارد کرد و آغاز یک فصل جدیدی در تاریخ موسیقی معاصر افغانستان اندکه در ایجاد موسیقی پاپ افغانی نقش به سزایی دارند.

در ۱۳۵۱ خورشیدی او برای تحصیل موسیقی به ایران رفت. در آنجا ترانه های افغانی را در رادیو تلویزیون ایران خواند. با ترانه “کمر باریک من” که در اصل ترانه محلی بدخشان افغانستان است در ایران به شهرت رسید و سپس بسیاری از خواننده های ایرانی و تاجیک آن را اجرا کردند.

ظاهر هویدا از خواننده های صاحب سبک بود و به دلیل مشخصات صدایش کمتر کسی می توانست او را تقلید کند.

در ۱۹۶۶ میلادی ظاهر هویدا و ببرک وسا و جمعی دیگر برای آموزش موسیقی به مسکو رفتند و در آنجا در موسسه دولتی هنر های زیبا به دلیل صدای محک و رسایی که داشت او را در بخش اپرا تحت آموزش قرار دادند.

نزدیک به پنجاه سال از عمرش را صرف موسیقی کرد. کم می خواند ولی توجه داشت هر اثرش یک قطعه ماندگار از نظر شعر و موسیقی باشد.


هویدا در سالهای پنجاه خورشیدی در رادیو و تلویزیون افغانستان تهیه کننده و مجری برنامه های تفریحی بود و جمعه ها میلیونها شنونده منتظر برنامه اش می بودند که در آن مطالب جالب و سرگرم کننده همراه با نقد اجتماعی پخش می شد. اخیرا او در فیلمی به نام عقاب نقش بازی کرد.

در سالهای که افغانها دسته دسته به مهاجرت مجبور شدند یکی از ترانه های او محبوب دلها شد و در هر خانواده ای این ترانه را گوش می کردند و با شنیدن آن از عزیز رفته یا در حال سفر یاد می کردند. این ترانه چنین است:

شنیدم از اینجا سفر می کنی … تو آهنگ شهر دیگر می کنی…کجا می روی آرزویم کجا… همان لحظه ای آشنایی تو… گمان برده بودم جدایی تو…

قرار بود ظاهر هویدا شصت و هفتمین سالروز تولدش را با دخترش ژاله و پسرانش آرش و مسیح که آنها نیز خواننده و اهل موسیقی اند و با برادرش کبیر هویدا و دوستان قدیمش که در گروه آماتوران با او همراه بودند در ۲۸ فوریه امسال در آلمان جشن بگیرد.

ظاهر هویدا، خواننده پیشگام افغانستان هفته گذشته صبح دوشنبه پنجم مارس۲۰۱۲ در هامبورگ آلمان درگذشت.

متن ترانه در ادامه مطلب

ترانه ماندگار این هفته اثری ایست از خواننده قدیمی“کورس سرهنگ زاده” به نام “دیگه عاشق شدن فایده نداره” شما میتوانید برای دانلود این آهنگ بر روی نام آن کلیک راست نموده و گزینه Save link as را انتخاب کنید. همچنین برای گوش کردن به این آهنگ زیبا بر روی دکمه Play کلیک کنید.

دانلود ترانه “دیگه عاشق شدن فایده نداره”

کوروس سرهنگ‌زاده خواننده‌ (متولد ۱۳۱۶ در پاریزاز توابع شهرستان سیرجان است و دارای جنس صدایی مخملی و منحصر به فرد و حس و حال فوق العاده است.


وی تحصیلات ابتدای خود را در بم و سیرجان به پایان رساند و برای ادامه تحصیلات به کرمان و بعد به تهران آمد. وی در ابتدای کار سردبیری کیهان کودکان را به دست گرفت و در دیگر پستهای دولتی مانند امار عمومی ومدیر تدارکات سازمان نقشه برداری مشغول به کار بود و در دهه ۱۳۴۰ شروع به کار کرد وی بیشتر پیرو سبک ترانه های زنده یاد داریوش رفیعی نیز بود که همشهری وی نیز می‌باشد. ایشان در حال حاضر در کرج زندگی می‌کنند. وی به مدت ۱۳ سال با حبیب الله بدیعی همکاری کرد و اشعاری از برخی از ترانه‌سرایان آن دوران مانند معینی کرمانشاهی، تورج نگهبان و ایرج نیری را اجرا کرد. علاوه بر بدیعی، سرهنگ زاده آهنگ‌هایی از مجید وفادار و منوچهر لشگری را هم اجرا کرده‌است.

سرهنگ‌زاده جزو خوانندگانی است که در سال ۱۳۸۸ پخش صدای‌شان از رادیوی دولتی ایران ممنوع اعلام شد.

دیگه عاشق شدن فایده نداره

خواننده: کورس سرهنگ زاده

شعر: جهانبخش پازوکی

آهنگساز: جهانبخش پازوکی

سال اولین اجرا: اواخر دهه ی ۱۳۴۰

متن ترانه در ادامه مطلب

قصه عشقی که می گم
عشقه لیلای مجنونه
با یه روایت دیگه
لیلی جای مجنونه
مجنون سر عقل اومده
شده آقای این خونه
تعصب و یک دندگیش
کرده لیلی رو دیوونه

بیا با من مدارا کن که من مجنونم و مستم
اگر از عاشقی پرسی بدان دلتنگ آن هستم
بیا با من مدارا کن که من غمگین و دل خستم
اگر از درد من پزسی بدان لب را فرو بستم

تو منو عاشق و دیوونه کردی
اسیر دام این زمونه کردی
گناه من به جز وفا چه بوده
که منو در بدر از خونه کردی

لیلا لیلا لیلا
لیلا رو بردن
لیلا لیلا لیلا
لیلا رو بردن
سیاه چشمون
بلند بالا رو بردن
آی
سیاه چشمون
بلند بالا رو بردن

 
چه ویرانگر ولی شیرینی ای عشق
گهی شاد و گهی غمگینی ای عشق
بیا که با همه افسون گری باز
برای درد دل تسکینی ای عشق

حالا که همش تو رویاست بذار دلتنگت بمونم

مرگ بیداری برا من اینو خیلی خوب می دونم

بذار عاشقت بمونم

درحیرتم ازاین مردمان که گهگاه ،تورامی خوانند ،گهگاه تورا می رانند

درحیرتم از این مردمان ،که گهگاه ،تورامی ستایند وگهگاه ،توراهیچ می دانند

در حیرتم از این همه ناهمگونی ؛دراین روزگار که ،مهربانی دوامی ندارد

ونامهربانی هر روز ،آشناتر از دیروز است